Alhoceima, waar het hart naar verlangt.

Toen ik jong was wilde ik altijd op vakantie naar Arif. Opgegroeid in Utrecht en omringd door Marokkaanse gezinnen zat ik als klein meisje altijd jaloers op de stoep, te kijken naar alle vertrekkende buren. Hoe zij bepakt en bezakt op vakantie gingen fascineerde mij. Tussen alle spullen die mee gingen naar Marokko, zaten zij altijd met het hele gezin in de auto gepropt. Vaak met een moeder die al begon met het smeren van de stokbroden met atun 'n tomatish.
Dit natuurlijk zodat de kinderen op de achterbank voor even stil zou zijn.
Helaas voor mij had mijn vader na het overlijden van zijn ouders, nooit behoefte om naar Marokko te gaan. Mijn drang werd helaas met het jaar groter.
Hoe ouder ik werd, hoe harder ik riep dat ik wel alleen zou gaan. 'In sha Allaah' was dan altijd het bekende antwoord van mijn vader. Wetende dat dat eigenlijk nee betekende, bleef ik koppig volhouden tot het jaar dat het eindelijk gebeurde!
Mijn broer [die natuurlijk wel alleen mocht] was al 2 maanden aan het genieten van een vakantie in Tanger. Mijn moeder miste hem ontzettend en wilde hem graag zien. Ik was gelukkig slim genoeg om daar op in te spelen en zo vertrok ook ik, op 13 jarige leeftijd voor het eerst naar Marokko.
Ondanks dat we niet naar Al Hoceima gingen zag ik dat niet als een tegenvaller. Ik was dichter bij mijn doel dan ooit. Tanger vond ik leuk, interessant en anders. Het liet me anders kijken naar de wereld, maar mijn doel was natuurlijk nog niet bereikt.

Toen ik eenmaal 21 was en voor het eerst [zonder ouders!] naar Arif ging, was dat een hele bijzondere ervaring. Ik vloog naar Nador en had nog een lange weg te gaan naar Al Hoceima. Ik had mezelf mentaal voorbereid, door allerlei filmpjes te bekijken op YouTube. Lege straten en hoge huizen. Veel stof en zand. Dat was hetgeen dat ik zag op de video's. Blij dat ik was, toen ik volle straten met allerlei gezellige tentjes en mensen zag. Helaas was het net zo stoffig als ik dacht. Ik had gelijk allergieën ontwikkeld maar dat nam ik allemaal voor lief. Het botste allemaal niet op tegen de schoonheid van het land en hoe de mensen mij fascineerden. Kinderen met rugzakjes die langs de weg liepen, mannen die Atay dronken bij een verlaten café en vrouwen met kinderen op hun rug gebonden, ergens bovenop een berg. Het liefst zou ik ze allemaal een knuffel hebben gegeven, zo blij was ik om in Arif te zijn.

Het moment dat ik eindelijk Al Hoceima binnen reed was ontzettend emotioneel. Zo erg zelfs dat ik ervan moest huilen. Het voelde als thuiskomen. Ik voelde me erg welkom en op mijn plek. Een gevoel dat ik niet veel vaker heb mogen ervaren. Ik kon mijzelf identificeren met de mensen en ik kon alle verhalen die mijn vader en andere familieleden ooit hadden verteld, een plaats geven.
Al Hoceima vult tot de dag van vandaag nog steeds dat lege plekje in mijn hart. Ik kan uren op Souani zitten, kijkend naar Biya en hoe mooi het voor mij is. Al Hoceima heeft mij het complete gevoel gegeven.   Dat bijzondere gevoel, alsof de tijd stil staat en je enkel in het moment hoeft te leven. En.. al ga ik soms maar een keer per jaar, het gevoel blijft hetzelfde. Het voelt als een tweede thuis. En dat was hetgeen waar mijn hart altijd naar verlangde.


Liefs Noa.